Crisje, voluit heet ze Carisma, is één van mijn Spaanse Windhonden, oftewel Galgo Espagnol. In Spanje worden deze galgos bruut behandeld, maar daar ga ik het nu niet over hebben.
Ik zie in mijn honden vaak parallellen met menselijk gedrag. Galgos zijn super sensitief, spiegelen ons gedrag, voelen onze emoties en intenties heel goed aan.
Inmiddels is Crisje zo’n vier jaar bij ons in Nederland, dus al goed gewend aan het luie leven. En lui is ze! Ze houdt van rennen, maar vóóral, zo’n 20 uur per dag, van luieren. Dutje doen, beetje wandelen, misschien een stukje rennen met de andere honden, eten, knuffelen en dan weer slapen. Daarmee vult ze haar dagen naar volle tevredenheid.
Dat wandelen, dáár wilde ik iets over vertellen. Laatst liep ik met Crisje langs het Noorderdiep, te genieten van de prachtige vergezichten richting Exloo. Omdat Crisje een voormalige jachthond is, wel met bijzonder weinig jachtinstinct, maar dat terzijde, houd ik haar gedrag altijd goed in de gaten. Dat betekent veel aandacht voor haar en de omgeving waarin wij wandelen, beiden bedacht op wild en andere interessante zaken.
Wandelen met Crisje is heel bijzonder. Ik zie andere mensen/hondeneigenaren dan ook wel eens verbaasd naar ons kijken. Het tempo is laag, er is véél tijd voor snuffelen, soms rent ze ineens een stukje vooruit om dan een tijd lang stil te staan.
En wat ze dan staat te doen? Nou, niks.
Ze kijkt óf ze iets ziet. Dat is alles.
Zo simpel is het leven voor haar, geen druk, dwang of drang. Geen moeten, geen stress, gewoon regelmatig stil staan. Omdat het kán. En wie weet wat voor moois je dan ziet, wat je anders gemist zou hebben?!
Zó ziet mindful leven er voor mij uit, stilstaan in het nú. Niet denken aan morgen of gisteren, maar nu genieten van het uitzicht en de rust die ik dankzij Crisje ervaar op dat moment.
Kunnen we niet allemaal een voorbeeld nemen aan Crisje in deze gehaaste tijden?
Annemieke Kok