Er zijn van die dagen dan zit alles mee te. Vandaag lijkt het weer zo’n dag te worden. Ik ben op tijd gaan rijden, om niet te laat op mijn afspraak in het westen van het land aan te komen. Het is zo’n tweeënhalf uur rijden, maar ik neem er drie uur de tijd voor. Je moet altijd rekening houden met hier en daar een beetje oponthoud door een file of een ongeval. Het zit allemaal mee en ik kan ruimschoots op tijd op mijn afspraak zijn. Het is nog tien minuten rijden en de afspraak is pas over drie kwartier.
Zo’n tien kilometer voor mijn bestemming is er nog een wegrestaurant met een grote parkeerplaats alwaar ik opdraai en mijn auto parkeer om eventjes de krant door te nemen waar ik deze morgen thuis nog geen tijd voor heb gehad, gezien mijn vroege vertrektijd. Nog maar net heb ik de krant open gevouwen of er gaat een auto met een Duits kenteken vlak voor mij staan.
Een mannetje van middelbare leeftijd met grijs glad achterover gekamd haar stapt uit en trekt een glad halflang zwart leren jas aan, schudt wat met z’n schouders zodat de jas als gegoten om hem heen valt en komt mijn richting uit lopen. Hij stopt ter hoogte van mijn raam en maakt een soort van draaiende beweging met zijn hand waarop ik begrijp dat hij wil dat ik het raam open draai.
Zeker de weg vragen naar Amsterdam denk ik en schakel mijn talenknobbel in mijn hersenpan al over op de Duitse taal. Maar als hij mij in plat Rotterdams zegt dat hij mijn auto mooi en stoer vindt gaan bij mij de alarmbellen al op scherp staan.
Nadat hij mijn auto heeft overladen met complimenten en zegt er wel vijf op de weg te hebben voor zijn bedrijf stapt hij over op het onderwerp camping. Dit gezien de reclame achter op mijn auto. Of ik daar dan eventueel een kaartje van heb voor hem. Zijn familie gaat vaak in Drenthe op vakantie.
Mijn scherpte neemt een beetje af, maar ik blijf alert en dat is maar goed ook, daar hij plots blijkt te zijn gespecialiseerd is in het leveren van materialen voor campings en andere bedrijven in de toeristische sector. Ik wimpel elke vorm van interesse voor zijn handel af waarop hij mij vraagt toch even in zijn auto te komen kijken. Dat plezier wil ik hem wel doen, ik ben ook altijd wel een beetje nieuwgierig, maar moet zeggen dat ik wel ongeveer weet wat hij mij gaat laten zien.
Een mooie koffer (op wieltjes) met wel driehonderd stuks gereedschap lacht mij tegemoet. “Neem maar mee als promotie, voor je camping” zegt hij. Ik zeg hem dat mijn camping heel erg klein is en dat dit dus niets gaat opleveren. Maar hij houdt vol. Zijn volgende actie is € 100,00 voor de gehele kar en dan hoef ik hem niet te promoten, die ik zeg niet bij mij te hebben waarna het aanbod zelfs daalt naar € 20,00 nadat ik hem zeg dit maximaal in mijn zak te hebben, waarop hij de koffer voor mijn auto zet met de woorden dat hij hem ín mijn auto gaat zetten (die ik reeds op slot heb geklikt) en dat ik hem in vol vertrouwen die laatste € 150,00 (De goocheltruc van de getallen?) later als ik er een koper voor heb gevonden maar aan hem moet overmaken.
Ik zeg hem dat hij z’n koffer maar weer terug in z’n auto moet zetten en laat hem nog wel even weten dat ik al zo’n veertig jaar als internationaal chauffeur door Europa heb gezworven en al heel wat parkeerplaatsen heb bezocht in al die jaren. Met een glimlach op zijn gezicht, zijn verkeerde inschatting, over mij, incasserend loopt hij terug naar zijn auto, trekt zijn gladde leren jasje uit en legt dit weer op achterbank. Dan stapt hij, mij nog een keer glimlachend aankijkend, in z’n auto en rijdt honderd meter verder op de parkeerplaats om daar wederom iemand te gaan vertellen hoe een mooie auto die wel heeft, of dat het goed weer is om te klussen en dat hij daar wel een mooie koffer gereedschap voor heeft, bijna gratis.
Maar ik heb weer een mooie meevaller vandaag, ik heb GEEN mooie (gratis!!) koffer gereedschap om thuis te klussen.
Aad Lubbe