Joop en Jantien woonden vrouger al vanoaf heur trouwen in ein huile rustige buurt op ’t Noorderdeip achter in Valthermond , mooie huus’n , vrij uutzicht over ’t veld en ook hadden ze ein flinke labbe grond om ’t huus tou dei aan de achterkaande deur luip tot aan de sloot haalverwege ’t Noorder en Zuuderdaip. Elk en eine kon ook elk en eine in de buurt omdat de meinsten d’r al joar en dag woonden, d’r ging mor zelden eine verhuus’n. Verder gebeurde d’r nooit wat biezunders.
Mor nou was Joop mit pensioen, eerder hadden ze nooit woorden, ’t was oaltied pais en vree. Mor dat veraanderde nou omdat Joop zuk overal mit begon te bemuien. Jantien wui d’r hoorn-dol van, ze kreeg de kriebels van Joop (wel op ’n aander manier as vrouger). Ze zee: “Zuik die toch ’n hobby op kerel in ploats van mie de huile dag veur de vouten te loop’n.”
Joop sjouwde nou oaf en tou de ploatse op, hij har dan zien fototoestel bie zuk en schoot soms in ein dag ein huil rollegie van 24, soms wel 36 foto’s vol. Ein dure hobby, mor hij har ’t best nor zien zin.
Hij har zuk ook ein verrekieker kocht en kwam tot de ontdekking dat as hij in zien studeerkoamer (rommelhok) veur ’t roam zat dan kon hij alles in de buurt goud overzein en in de goaten höllen, ook kon hij over ’t oop’n veld huilemoal tot aan ’t kruuspunt bie Jan Kort in Exloo toukieken. Soms zag hij herten en ook roofvogels, harstikke mooi, ’t was echt ein huil mooi tiedverdrief veur Joop.
Ja, Joop huil alles in de buurt stief in de goaten, Veenstra van de bank ging oaltied klokslag kwart veur negen van huus, oaltied stief in ’t pak en hij vergat ook nooit om zien vrouw ein kussie te geef’n boeten bie de veurdeure en zij zwaaide zij hom dan noa tot hij de bochte om was. Hij mos ’t es waiten dogde Joop want Veenstra was de bochte nog nait om of Jan Koops glipte al deur de achterdeure nor binnen. Dat gebeurde meerdere keer’n in de weeke, ze mossen zuk schoam’n dogde Joop. En Veenstra zien vrouw was ook goud zichtboar in verwachting, dat kon ein doof blind peerd zain. Jan Koops was ’n olle vrijgezel, over de vieftig ein waarkeloze schilder, en op dei leeftijd kwam hij naargens meer aan de bak en dan zuik’n je joe aander tiedverdrief op.
Noast Veenstra wonen (al joar’n) twei wichter, Joop zee ’n keer teeg’n mie: “Dat binnen homo’s, mor bie wichter emmen ze doar ein duurdere noam veur, mor ze binnen wel harstikke wies mit mekoar. Doar is dus niks mis mit. Ze emmen allebeide ein boan in Emmen en ze emmen ook allebeide ein auto.”
Zo har Joop over de huile buurt wel wat te vertellen, lot mie doar verder mor over zwiegen. Deur Joop zien hobby ar Jantien in elk geval (overdag) gein last meer van van hom.
Ik mot joe nog wel eem’n vertellen dat Veenstra zien vrouw ein gezonde jonge dochter kreeg’n et. En ein weeke loater is Jantien mit ’n kadogie op kroam-vesiede west. Toen ze weer thuus kwam vertelde ze Joop: “’t Is ein huil mooi poppie en ook ein huile mooie baby koamer, want Jan Koops is doag’n in de weer west om alles veur heur opnei te witten , te schilder’n en behangen. Dei kerel dei kin d’r wat van.”
Aanderdoags ston ik mit Joop veur thuus te proat’n , Joop zee zachies teeg’n mie : “’k Bin bliede dat ik mien vermoedens over Jan Koops en vrouw Veenstra allint mor aan die verteld heb, want doar zat ik flink mis mit.” Freek, eine van de buurkinder van ein joar of tiene, kwam vlak bie ons stoan, hij dogde dat Joop mie ein schune bak aan ’t vertellen was omdat hij flusterde. Kleine potjes emm’n grode oor’n. Ol Job Diepstra kwam d’r aan kuier’n zunder zien hond. Dat was vrumd, want woar Job was doar was zien hond ook. “Is Bruna zeik?” vruigen wie allebeide tougelieks. “Nee, ‘k heb heur opsloot’n want zij is loops” zee Job Diepstra. “Dat is verstandig” zee Joop en teeg’n Freek dei inmiddels opdringerig tussen ons in ston om gein woord te missen: “Kis’t doe ons uutleggen jongkerel wat ‘loops’ beteikend?”
Nou dat kon Freek best vertellen en hij zee: “De beide dames dei noast Veenstra woon’n binnen ook allebeide loops, ‘k heb ’t gusteroavend mit eigen oog’n zein. Ze gingen toen loop’n, ze hadden d’r geschikte kleer’n veur aantrokken. Eerst gingen ze de Blokken deur en toen over de Dreef tot aan de visviever en dan weer op huus aan. As ze húíl slim loops binnen goan ze de Dreef verder oaf tot huilemoal aan de Mondenweg.”
Mor Freek kon zien verhoal nait oafmokken want zien moeke ruip: “Freek!! Freek!!!” En weg was Freek. Wie heurden nog net dat ze vruig: “Wat probeers’t doe dei grode minsen wies te mokken?” Gelukkig was Freek verstandig en et hij de koezen stief op mekoar höll’n, want aanders warren twei olle kereltjes nog nait joarig west.
Henny Dubbelboer