In februari 1904 (’t geboortejoar van mien pabe), 116 joar leed’n, wui kapitein Pedel uut zee vist as einigste overlevende van ein 40 koppige bemanning. Zien schip de ‘Carona’ was in ein zwoare störm op de Noordzee vergoan. Meinstied heur je doar loater nooit meer wat van omdat ’t gein mooie verhoal’n binnen . En dei worren voak onder de pet holl’n. Mor ik lot kapitein Pedel nou zulf vertellen wat ’t er toen gebeurde omdat dat hij de einigste is dei dat goud vertellen kin.
Toen ons schip in de störm deur het insloan van twei roemen in zinkende toustand kwam en eine van de van de reddingssloepen onder commando van de eerste stuurman mit ein deil van de bemanning vrij van het schip kwam, de aandere sloepen warren in tussentied , aan barrels goan en nait meer te gebruuk’n. Op onze droadloze nood oproup kwam ook gein geheur. De eine noa de aandere van de minsen dei nog aan boord warren sprong in zee. As leste sprong ik om 4 uur ’s middags, net eem’n veur het wegzinken van ’t schip in ’t woater. De zoeging van het zinkende schip trok mie mit omdele, en bienoa was ik stikt omdat mien lucht op was, ik kwam mor net optied weer boom’n woater. Van mien schip was niks meer te zein. Ik kreeg ook drekt wel in de goaten dat ik nait genog aan mien zwemvest har om de kop boom’n woater te höll’n mit van dei deur mekoar lopende zeeën. Ik schatte de windstaarkte op 10e, in buien soms 12, vandoar dei zwoare zee. Om mie tou dreef van alles , zoas kisten, planken en wrakstukken van ons schip. Ik probeerde van alles woar ik mie aan vast höllen kon. Uuteindeliek huil ik mie vast aan ein loek woar ein handgreep aan zat, ik kon mien elleboog’n op het loek leggen , dat gaf mie ein beetje steun om mien krachten ein beetje te spoar’n. Alle kans op redding leek mie zachiesaan onmeugeliek ik har weinig hoop, mor dei verdween bienoa huilemoal toen ik noa ein poar uur op 400 meter oafstand ein stoomboot veurbie kommen zag, mor dei emmen mie nait zein.
Rond zwemmend was ik op zuik nor geschikte dingen om op te drieven. Uutgeput, mor omdat ik wel steun aan het loek har namm’n mien krachten ook weer wat tou. D’r was weinig kans op redding, mor ik besloot mien uterste best te doun om te overleef’n. Mit elke zee dei ik van achter’n over mie hin kreeg sluig ik over de kop en dan kon ik mie onmeugeliek vast höllen omdat ik dan mien polsen breek’n kon. Het gebeurde bie zwoare zeeën dat ik nogal laank onder woater bleef, doar mos ik goud op verdocht wees’n om optied goud oadem te hoal’n. As ik dan weer boven kwam mös ik zo gauw meugeliek het loek weer vastgriep’n. Behaalve dizze lichoamelieke inspanningen mössen mien harsentjes ook goud aan ’t waark blieven, want as ik deur ein oplopende zee greep’n wui mos ik mit mien oog’n bereek’n, op welke wieze de tussenruumte tussen mie en rollende zeeën was. Zo kon ik ein klein beetje inschatten wanneer ik weer deur ein zee greep’n wui. Inmiddels was’t ook nacht worren. reeg’n en hoagelbuien scheurden over ’t woater en ’t leste beetje hoop dei ik nog har verdween in ein soort van tweiduuster.
Deur het binnendringen van zeewoater in mond neuze en oor’n kotste ik mie huilemoal leeg en kreeg ook slim last van zeubran’n. Ik probeerde dat teeg’n te goan deur mien lichoam onder luchtdruk te zetten (nait uut te leggen) elke keer as d’r ein zee over mie kwam dee ik dat, mit goud gevolg. Mor ik kreeg oal mor meer piene in mien heupgewrichten en begon het ook slim kold te krieg’n. Ik probeerde mie op het loek uut te strekken om mien beinen wat rust te geef’n, mor dat lukte mie nait. Ik har oal mien krachten neudig om veur de zee drievende te blief’n.
Om tien uur zag ik veur ’t eerst ein wit licht veur mie. Met grode tussenpozen verdween het en kwam loater weer teveurschien. Eem’n loater zag ik oaf en tou ook de boordlichten( gruin en rood) Doar muik ik uut op dat het ein stoomschip was dei mit de kop op de zee lag, weer ein haalf uur loater kon ik ook de romp van het schip onderscheiden.