Lieve broers en zussen,
Het is een hele tijd geleden -en dan zeggen ze dat wij geen idee hebben van verleden!- dat we elkaar voor het laatst hebben gesproken en ik heb het tot op heden nogal druk gehad met mijn leven, maar nu vind ik het wel eens tijd om jullie bij te praten. Vandaar deze familienieuwsbrief. We waren een paar maanden terug jarig en zijn nu allemaal zes jaar oud en dat betekent dat onze kindertijd zo’n beetje voorbij is. We zijn nu helemaal in de kracht van ons leven, we weten waar het over gaat en binnenkort, heb ik begrepen, zal het ons duidelijk worden waar Abraham de mosterd haalt. En Sara natuurlijk, zusjes! Ik besef steeds meer dat de joligheid van de jeugd er voor een deel wel af is. Ik maak andere keuzes, nu. Ik ben benieuwd of jullie dat ook zo ervaren.
Het is ook al zes jaar geleden dat we bij elkaar waren. Ik ben heel erg benieuwd hoe jullie er tegenwoordig uitzien, want ik ben zelf nogal veranderd. Eerst kreeg ik veel meer haar met nu ook goudbruin erin, dus dat hele witte is er bij mij wel af. Ik heb het idee dat ik veel groter ben geworden en ook bleek ik ineens meer ledematen te hebben dan ik me vroeger bewust was. En dan is er nog een onderdeel dat ergens onderaan er zo’n beetje bij hangt en ik heb ’t idee dat ik daar meer mee zou moeten, maar ik kan eigenlijk niet bedenken wat. Hebben jullie dat ook?
Ik vond het wel wat hoor, die dag van de verhuizing. Eerst waren jullie stuk voor stuk vertrokken en zat ik maar allenig een beetje dom te wachten in ons verblijf. Toen kwamen die twee mensen weer bij me kijken, die al vaker bij ons op bezoek waren geweest. En dat bleken mijn mensen te zijn want ze namen me mee in een auto en ineens was ik in een heel groot verblijf. Een huis noemen ze dat en een tuin en daar woon ik nu. Het is hier prima te doen. Die man is het hoofd van ons roedel geworden maar hij is niet al te streng en hij besteedt bijzonder veel aandacht aan mij. Willen jullie wel geloven dat hij vier keer per dag met mij naar buiten gaat?? Eerst een kwartiertje, zodat ik na de lange nacht datgene kan doen waar wij liever niet over spreken maar wat wel heel belangrijk is om te weten dat alles in ons lijf nog naar behoren functioneert, of dat het wellicht nodig is om een beetje gras te eten zodat de maag zich kan reinigen, en dat kan ik gewoon in huis doen als het zo uitkomt, daar wordt verder niet moeilijk over gedaan. Goed, na dat eerste rondje komt mijn ontbijt van eersteklas biologische brokjes uit Canada, en ja, broers en zusters, uit de buurt waar wij oorspronkelijk vandaan komen!! Het smaakt me dan ook heel erg goed, alleen jammer dat het zo snel op is en nooit genoeg lijkt te zijn.
Daarna doe ik mijn ochtendslaapje in de relaxmand. En later gaan we echt uit, meestal lang fietsen naar het bos en daar heerlijk rennen, speuren, ontdekken en spelen; en dan weer met de fiets terug. Of we gaan met de auto naar verschillende andere gebieden met bos, heide en vennen; mijn baas wil niet dat ik me ga vervelen namelijk. Steeds hetzelfde bos is ook maar saai, vindt hij. Dat is natuurlijk niet zo, dat weten wij wel hè, er is altijd iets nieuws te ruiken. Ach, ik laat hem maar in de waan. Hij bedoelt het goed. Thuis krijg ik weer wat brokjes of een lamsoor, een lichte lunch, mag van mij wat meer zijn maar men vindt het hier nogal belangrijk dat ik goed in model blijf want dat is wel een minpuntje in onze genen hoor, dat we snel te dik worden. Zijn jullie slank gebleven, jongens en meisjes, en nog topfit? Anyway (ja, ik spreek ook Engels, want er zijn nogal wat Engelstaligen in de grotere roedel van deze mensen), om half zes doen we nog een showrondje. Volstrekte flauwekul maar het vrouwtje had bedacht dat ik iets moet doen om daarna eten te krijgen. Alsof zij dat doet! Na het eten doe ik eerst een dutje en als die twee ook in de avondrust gaan, dan graaf ik mijn speelgoedbak uit zodat we met z’n allen kunnen stoeien en rondrennen door de kamer. Hebben zij ook ’s wat leuks. Daarna gaan we nog uit, een rondje door het dorp en dat betekent hier de ene straat heen en de andere terug en 40 minuten later, als we thuis zijn, gaat bij mij het licht uit. Kunnen ze roepen en me aanhalen wat ze willen, maar ik doe niet meer mee. Dat herkennen jullie vast wel.
Als het geen winter is ben ik meestal met die baas in de tuin te vinden. Het is nogal een groot stuk en hij moet daar van alles doen, en ik help goed mee met het verslepen en opkauwen van takken of het omploegen van grasvelden als ik eens even goed in de gekte ga, zoals we dat elke dag moeten doen nietwaar. En in de zomer liggen we daar wat met z’n allen, ik graaf eens een koele kuil in mijn zandterras of duik een balletje op in de waterton. Ik ga ook geregeld op vakantie. Weekjes naar Ameland met z’n allen, lekker rennen door de zee, houden jullie daar ook zo van? En ik heb ook m’n eigen vakantieadres, waar ik vaak logeer met allemaal andere soortgenoten in een luxe verblijf met grote tuinen, zandplaatsen en een geweldig meer erbij. Ja, luitjes, ik ben tevreden over mijn leven en hoop voor jullie allemaal hetzelfde. Tot zover de nieuwsbrief, de hartelijke groeten van jullie broer Jip.
Mirella
