Het leven is voor ieder mens weer anders, de ene wordt 100 de andere krijgt weinig kansen en red de 100 bij lange na niet. Voor gezondheid geldt hetzelfde, de één wordt door het leven gedragen de ander wordt, zoals men zegt, er door heen geschopt. En zo beleeft iedereen door de jaren heen zijn eigen pijntjes.
Maar wanneer de jaren weg glijden en je ongemerkt steeds ouder wordt kom je opeens toch wel in een andere wereld. Wanneer je gezond blijft en fysiek in goede conditie mag je tevreden zijn. Je leeft je leven, maar links en rechts vallen er toch bekende mensen weg door ziekte of ongelukken. Sommige komen in het verzorgingshuis terecht, maar door bezuiniging zijn die er niet meer zoveel, dus je moet al erg hulpbehoevend zijn wil je hier terecht komen. Vaak lukt het nog wel als je met zijn tweeën bent. Maar wanneer je alleen achter blijft en slecht ter been bent lukt dit vaak niet meer zonder hulp.
Mijn moeder heeft hier gelukkig geen last van. Ze leeft haar leventje, heeft haar kwaaltjes, maar verder gaat het prima. Ze is nu bijna 90 jaar, geboren in Sellingerbeetse en getogen in Ter Apelkanaal. Later, toen ze getrouwd is, naar Valthermond verhuisd, waar haar grootouders ook hun hele leven hebben gewoond. Valthermond was dus niet vreemd voor haar. Mijn ouders kwamen in Valthermond aan het Noorderdiep op een boerderij te wonen. Helaas en verdrietig, kwam vlak voor hun pensioengerechtigde leeftijd, mijn vader te overlijden. Zomaar weg, nooit ziek!
Maar ja, het leven ging door en na een paar jaar alleen op de boerderij is mijn moeder verhuisd naar een huurwoning op 60. Tegenwoordig noemen we dat de Vrijheidslaan. Hier woont ze in middels alweer jaren. In het begin met vele mede leeftijdgenoten, maar door de jaren heen kwamen er mensen te overlijden of gingen naar een verzorgingshuis. Naarmate je ouder wordt, verandert de wereld om je heen…. je blijft steeds meer alleen achter op een paar bekenden uit vroegere tijden na. Zelf heb ik inmiddels ook al bijna mijn pensioengerechte leeftijd bereikt en gelukkig ben ook ik nog goed gezond! En nog wel veel aan het werk.
Daarom is het op zondagmorgen fijn om even rustig koffie drinken bij moeke. We nemen de week even weer door, de wereldse dingen komen ook vaak nog even ter sprake maar we vallen steeds vaker in gesprek over vroeger. Vroeger geeft zekerheid, je weet hoe de geschiedenis is verlopen en daar kunnen we wel mee leven. We hebben een goede tijd gehad en er is ons veel gespaard gebleven. Ondanks het feit dat mijn moeder de oorlog als kind nog heeft meegemaakt en beleefd, werden de jaren na de oorlog eigenlijk alleen maar beter. Voor mijn generatie zeker, vooral wanneer je kijkt naar wat er nu op dit moment in de wereld gebeurd. Bij Moeke smaakt de koffie nog altijd goed en de rest van de familie komt te pas en te onpas bij oma en overoma op visite. Zelf ben ik ook al opa en dit houdt je ook wel jong en verzacht zeker de pijn voor wat je moet missen.
Oud worden is goed maar oud zijn is niet altijd gemakkelijk is een gezegde. Hoelang de koffie nog klaar staat weet ik niet. Zowel voor haar als voor mij geldt hetzelfde, de onzekerheid blijft altijd. En wanneer ik dit schrijf is een goede bekende van ons, ook in de overlevingsmodes, ook de strijd van het leven aangegaan, een strijd die binnenkort verloren wordt.
Een Old Mondker, die nog een Moeke heeft