Heel vaak bekruipt mij het gevoel dat ik niet meer van deze tijd ben. Als ik krant, radio en tv tot mij neem bekruipt me dat gevoel steeds meer. Dat argument hoor ik steeds meer. Maar zoals Herman Finkers al zei, “dat is geen argument.” Sterker nog, het is een gebrek aan argumenten. Onbewust neem je het toch op. Onbewust denk je toch…. Onbewust gaat het toch knagen. Onbewust probeer je toch een beetje aan te klampen bij deze tijd. Met al zijn klaagzangen, problemen, rampen, slachtoffers. Onderzoek alles en behoud het goede. Dus ook maar proberen of ik niet tot een vergeten groep behoor waarbij excuses zeker op zijn plaats zijn. Niet direct van de Minister President. En dan goed beargumenteerd.
En dan laat ik de kapper helemaal buiten dit verhaal. Voor we beginnen maar eerst even een algemene opmerking die zeker niet misplaatst is. Ben altijd een ‘Henkie’ gebleven. Nooit een ‘Henk’ geworden. Maar we beginnen bij het begin. Op de lagere school kreeg ik al niet de waardering die ik verdiende. Al die tijd een model leerling. Altijd afgevraagd hoe dat nu kon. Zelfde verhaal bij het vervolgonderwijs. Ik liep tegen deuren aan en kreeg ze niet open. En de reden? Ik heb het nu pas door. Voetballen hetzelfde verhaal. Veel te vaak op de bank gezeten. Dacht dat het aan de trainer lag. Waar anders kon/kan het liggen. Met de tennis is het ook behelpen. Ook op het werk/hobby had de carrière een moeizaam begin. Een matig middenstuk en het einde voorspelt ook geen directeurszetel. Al de inzet, al het plezier. Altijd aanwezig. Ondanks af en toe een foutje.
Wat was toch de ware reden voor deze kansloze loopbaan? Dat ik nog steeds mijn rondje Valthermond met veel plezier blijf maken? In het theater altijd op de laatste rij. Vrienden is ook een moeilijk verhaal, laat staan vriendinnen! Weinig complimenten. Weinig geluk in de staatsloterij of lotto. Dikke Turfstaat waar ik met heel veel plezier woonde, gesloopt. Kortom, genoeg reden om te klagen. Ik voel me zeker geen bevoorrechte blanke man. Jaren, jaren en jaren gedacht dat het aan mezelf lag. Maar door de hedendaagse klaagcultuur ben ik ook eens gaan nadenken of ik niet iets, iemand of de maatschappij de schuld kan geven. Wat kon een reden zijn? En toen viel het kwartje, alles viel op zijn plaats. Alles was zo ineens te verklaren. Het kwam door mijn jeugd. Ik heb een jeugdtrauma. Ik ben geboren in een woonwagen! Ik ben een kamper! En nu pas zie ik de gevolgen… Ik wil ook excuses!
Cliff