Ze ziet ons vreemde dingen doen, in haar ogen nutteloze dingen. De dingen die wij doen, leveren namelijk niets op; geen eten om onze honger te stillen, geen drinken om de dorst te lessen, geen warmte bij koude en geen gezelschap bij eenzaamheid. Dingen die essentieel zijn in het leven van Crisje, in het leven van elke hond én van elk mens.
Wat ziet ze ons dan doen? Piekeren onder andere, ons zorgen maken over zaken waar we geen invloed op hebben, dingen van gisteren of van morgen. Zaken waar wij geen controle over hebben, waar we niets aan kunnen doen, in ieder geval niet als we er alleen maar over piekeren.
Nu weten de meesten van ons dat wel, dat piekeren zinloos is, dat ‘in rondjes denken’ nergens toe leidt. En tóch lijken we het allemaal heel graag te doen, we doen het tenslotte vaak en kunnen (of willen?) er niet mee stoppen. Crisje vindt daar wat van, dat zinloze gedoe.
Op momenten dat ik te veel pieker, gaat Crisje dan ook iets dóen. Alleen al om mij uit mijn pieker-cirkel te halen, trekt ze mijn aandacht. Door klunzig (dat windhonden altijd elegant en sierlijk zijn is echt een fabel, dat bewijst Crisje dagelijks) op de bank te klimmen, door een speeltje uitnodigend bij mij neer te leggen, door te piepen of uitdagend tegen mij te ‘praten’. Alles trekt ze uit de kast om mij in beweging te krijgen.
Dat is volgens haar de beste remedie tegen dat passieve van piekeren, in actie komen, iets dóen! Ik denk dat Crisje daar gelijk in heeft, met piekeren lossen we problemen toch niet op. Ook niet door met Crisje te spelen of te knuffelen misschien, maar een frisse wandeling buiten maakt wél ruimte in je hoofd. En daardoor ontstaan soms hele creatieve ideeën en je wordt er een stuk blijer van!
Dus, neem het advies van Crisje ter harte; stop met dat waar je ongelukkig en somber van wordt en start met doen waar je vrolijk van wordt!
Annemieke Kok