Vier weken geleden kreeg ik een nieuwe knie. Eén nacht in het ziekenhuis, dus het lijkt allemaal routinematig en wel mee te vallen. Dat valt dus tegen. Maar daar ga ik het niet over hebben.
Er is namelijk iets bijzonders aan de manier waarop Crisje (en mijn andere honden) zich gedragen sinds ik ‘ziek’ (want dat ben ik natuurlijk niet , alleen kreupel) ben. Ze lijkt een onfeilbaar instinct te hebben om te weten dat er iets mis is, en ze reageert op een manier die mij doet geloven (of liever, zeker weten) dat ze meer begrijpt dan ik denk.
Of het nu een griepje, of een nieuwe knie is, onze trouwe viervoeters lijken de kunst van troost tot in de puntjes te beheersen. Ze beschermen me, waken over me als ik slaap, hun warme ademhaling is troostend, ze kijken me vol medeleven aan. Het is alsof ze willen zeggen: “Ik ben hier voor je, wat er ook gebeurt.”
Ik zie dit als weer een voorbeeld van de onvoorwaardelijke liefde en empathie die mijn honden geven. Ze begrijpen misschien niet de details van de aandoening, maar ze ervaren mijn pijn en ongemak. Het lijkt erop dat ze instinctief weten dat ze me kunnen helpen, gewoon door er te zijn.
Er zijn talloze verhalen van honden die niet van de zijde van hun zieke baasjes wijken. Ze leggen hun kop op hun schoot, leggen hun poot op de arm, of ze nestelen zich zachtjes naast hun baasje in bed. Het is alsof ze ons geruststellen en laten weten dat we niet alleen zijn in deze kwetsbare tijd.
Toen ik thuiskwam uit het ziekenhuis, strompelende ik moeizaam met twee krukken. En was ik héél bang dat de honden, zoals gewoonlijk, enthousiast tegen we op zouden springen. Niets was minder waar. Alsof ze het wisten; voorzichtig snuffelend en rustig voor me en om me heen lopend, gaven ze mij het warmste ‘welkom thuis’- gevoel. Geïnstalleerd op de bank sprongen ze niet op schoot, lieten ze zich niet plompverloren tegen me aan vallen, maar gingen ze heel voorzichtig en liefdevol naast me liggen. Ik was meteen gerustgesteld, dit zou in ieder geval geen probleem vormen!
De uitdaging van revalideren met vier, en soms acht honden (want de vakantie-opvang gaat gewoon door) in ons niet zo grote huis, is best een grote. Maar ik moet zeggen, de trage vooruitgang die ik ervaar, ligt zéker niet aan mijn honden (meer aan mijn eigen ongeduld).
Naast dat het troost en afleiding biedt, hebben studies namelijk ook aangetoond dat interactie met dieren daadwerkelijk stress verminderd en het vrijkomen van oxytocine, het ‘knuffelhormoon’ stimuleert. Dit hormoon kan helpen bij het verminderen van pijn en het bevorderen van genezing. Dus, niet alleen voel ik me beter door het gezelschap van onze honden, het draagt ook effectief bij aan mijn herstel.
Dus de volgende keer dat je ziek bent en je hond zich aan je voeten nestelt met die geruststellende blik in zijn ogen, weet dan dat hij onzichtbaar meer begrijpt dan je denkt. Hij begrijpt wat echte zorg betekent, en hij laat ons zien dat soms, in onze zwakste momenten, de meest krachtige banden worden gesmeed..
Annemieke Kok