Met het groter worden van de wereld (in figuurlijke zin) lijken de problemen ook steeds groter te worden. Weinig aandacht voor de niet zo grote dingen. Terwijl als we de kranten, tv, twitter en Willem Engel mogen geloven, de hele boel op ontwrichten staat. In mijn bescheiden kleine wereldje heb ik dat gevoel totaal niet. Misschien dat door het ouder worden het relativeren wat toeneemt. Misschien hebben we het allemaal wel eens een keer meegemaakt. Of misschien zijn we wat minder uit op sensatie. Of misschien hebben we het druk met ons werk. En blijft er in de resterende tijd niet zoveel animo over om ons over alles op te winden. En kiezen we onze bezigheden zorgvuldiger.
Maar als ik eens goed om me heen kijk op de werkvloer herken ik weinig in de krantenkoppen. De problemen variërend van Geert Wilders tot Sylvana Simmons. De problemen van Geert spelen op de werkvloer bij ons op de post niet. En er loopt genoeg variatie rond bij Tante post. Natuurlijk ons, de Drenten. Met Groningers valt zoals verwacht prima te leven. Ook zijn er Friezen. Nog niet vernomen dat we problemen met ze hebben. Maar het blijft een raar taaltje, dus wie weet wat ze allemaal al tegen ons hebben gezegd. Dan komen we meer in de exotische collega’s. We hebben van alles wat. Braziliaanse, Angolese, Irakese, Molukse, Russische collega’s. En er valt prima mee te werken. En volgens mij vinden zij het ook prima om met ons te werken. Niemand doet overdreven moeilijk. Meningsverschillen zijn dezelfde als overal. Met allemaal redelijke mensen is er best te werken. En te leven.
De andere kant van het spectrum zijn de Groenlinks/Sylvana problemen. We hebben ook vrouwen in leidinggevende posities. En eerlijk gezegd levert dat niet alleen maar voordelen op. Dat heeft zeker ook zijn nadelen. Maar daar valt wel mee te leven. Gelukkig vallen de andere Sylvanaproblemen erg mee. Bij ons nog gewoon mannen en vrouwen. Genderneutrale toiletten is nog steeds niet ter sprake gekomen op weer een werkoverleg. Er is al genoeg flauwekul op het werkoverleg. De regeltjes van tante Post hebben wij genoeg aan. Geen regenboogoversteekplaatsen. Er mag nog worden gelachen. Ook om de wat minder politiek correcte grappen. Je wordt niet direct een fascist of racist genoemd. Het normale leven van jan en alleman gaat zijn gangetje bij ons op de postwerkvloer. Wij doen ons werk, daar hebben tijd voor. Het leven is een contactsport. Af en toe krijg je een duw. En af en toe deel je een duw uit. Kortom, misschien zijn wij wel het redelijke midden. Zoals zovelen. Die gewoon hun dagelijkse beslommeringen hebben. En daar genoeg aan hebben.
Clif