Crisje kijkt op van haar zoveelste dutje van de dag en ziet Aysha naast haar liggen. Ashya is ook een van onze drie Galgo’s, een jaar of tien oud en woont sinds 2019 bij ons.
Crisje ziet de afschuwelijke littekens op Aysha’s huid. Restanten van haar overduidelijk zware leven in Spanje. Galgo’s en Podenco’s worden in Spanje gebruikt voor de hazen- en konijnenjacht in het jachtseizoen, jaarlijks tussen november en februari. Dit jagen is onderdeel van de Spaanse plattelandscultuur. Jagers zijn (meestal) niet zuinig op hun jachthonden, integendeel. Galgo’s worden bruut mishandeld, uitgehongerd, aan te korte kettingen vast gelegd en nog veel meer ergs.
Als het jachtseizoen voorbij is en honden oud, gewond of niet goed genoeg zijn, worden ze gedumpt. Op straat achtergelaten, doodgeschoten, verminkt. Soms zijn de honden zwanger of nog pup, soms zwerven ze maanden hongerig en koud door de bergen. Soms worden ze aangereden, of nog verder mishandeld en weg gejaagd door mensen uit de omgeving. Elk jaar treft dit lot zo’n 50.000 Galgo’s.
De gelukkigen worden naar een shelter (asiel) gebracht door hun jager, anderen worden door vrijwilligers gevangen en naar shelters gebracht, waar ze door vrijwilligers liefdevol worden opgevangen en verzorgd. Deze shelters en draaien volledig op vrijwilligers, krijgen geen enkele subsidie van de Spaanse overheid en vangen jaarlijks duizenden honden op.
Adoptie stichtingen uit Nederland, België, Duitsland en gelukkig steeds meer landen, werken samen met deze shelters om de Galgo’s een nieuw thuis te geven. De Spaanse overheid zet kleine stapjes richting meer bescherming voor dieren in het algemeen (denk ook aan stierenvechten en ezeldrijven), maar krijgt forse tegenstand van de jachtlobby. In de ogen van jagers zijn Galgo’s geen ‘wezens met een ziel’, maar gebruiksvoorwerpen en vallen als zodanig niet onder welke dierenwelzijnswet dan ook. Daarom is elk jaar op 1 februari, het eind van het jachtseizoen, ‘Dia del Galgo’. Een dag waarop in Spanje, in Nederland en in veel andere landen geprotesteerd wordt tegen het onmenselijke lot dat deze zachtaardige dieren treft. Dat is de reden dat wij Aysha, en onze 3 andere windhonden, vanuit Spanje hebben geadopteerd.
Aysha heeft, naast haar zichtbare littekens, ook een geknakte geest als ze bij ons komt. Ze is snel angstig, lijkt te ‘bevriezen’ als ze iets spannend vindt. De eerste weken bij ons reageerde ze op geen enkel geluid, wij namen aan dat zij doof was. Na een tijdje merkten we dat ze nog wel iets hoorde. Haar ene oor ging omhoog als de koelkast open ging, als er boven een deur dicht ging , of als de voerbakken te voorschijn gehaald werden. En langzaam, heel langzaam ging ze reageren op onze stemmen en aanwezigheid. Nog later kwam ze zelf om aandacht vragen, ‘verder aaien graag’ door haar poot op een arm te leggen. Elke maand ging ze vooruit, zagen we haar meer ontspannen en meer zichzelf worden.
Nu, drie jaar later, is Aysha een grote knuffelkont die door iedereen wel geaaid wil worden. Wát een bewijs van veerkracht is dit, dit vertrouwen in mensen. Terwijl het óók mensen waren die haar zo mishandeld hebben! Onze honden zijn hierin mijn voorbeeld, zij leren mij over psychologische flexibiliteit, herstel van vertrouwen en het omgaan met veranderende omstandigheden.
Heb je nu interesse gekregen om óók een hond uit Spanje te adopteren en zo zijn leven te redden? Er zijn veel stichtingen actief in Nederland, bijv. Hobodogs, Greyhounds Rescue Holland, Greyhounds in Nood Nederland. Wil je meer informatie, of eens kennismaken met een Galgo om te zien of het wat voor je is? Neem vooral contact met mij op!
Annemieke Kok