Verdriet…een hele normale menselijke emotie. Iedereen heeft wel eens verdriet, om een verlies bijvoorbeeld. Dat noemen we dan rouw.
Ook honden kunnen rouwen als zij een geliefde, mens of dier, verliezen. Net zoals mensen kunnen rouwen als zij hun geliefde hond verliezen. Dat laatste wordt nog wel eens onderschat; “het is maar een hond”, wordt er dan soms gezegd.
Onze honden zijn voor ons niet ‘maar’ honden. Het zijn volwaardige leden van ons gezin, op een andere manier, maar nét zo geliefd en waardevol als onze kinderen. Veel hondenbaasjes zullen dat gevoel herkennen (hoop ik tenminste!)
Toen wij onze eerste Galgo ‘Sierra’ verloren, was dat een groot verdriet. Sierra kwam, ook rechtstreeks uit Spanje, een half jaar nadat we Giana daar vandaan hadden laten komen. We wilden graag een maatje voor haar, dus gingen we op zoek bij de verschillende stichtingen die honden uit Spanje redden. We vielen direct voor Sierra’s zachte blik en ze was ook nog eens heel mooi!
Al op Schiphol, waar we haar ophaalden, voelde het alsof ze wist dat ze bij ons hoorde. Niks geen angst of aarzeling, ze liep met ons mee naar de auto alsof ze nooit anders gedaan had. Ook met Giana klikte het goed, ze waren al snel onafscheidelijk. Wat waren wij blij met ons tweetal!
Na een maand of acht, achterna gezeten door een andere hond op het losloopveldje, liep Sierra in volle vaart tegen een boom. Ze overleed ter plekke aan inwendige bloedingen. In de armen van Ben is ze gestorven.
Traumatische ervaring, dat is wel het minste wat je ervan kunt zeggen. Je gaat met een springlevend, enthousiast koppel honden naar een speelveldje en een uur later moet je je dode hond mee naar huis nemen. Dit blijft Ben de rest van zijn leven meedragen.
Toen Ben mij belde (ik was op mijn werk) kon ik hem door zijn tranen heen bijna niet verstaan. Maar toen het tot mij doordrong wat hij zei, kon ik alleen maar gillen. Ik weet nóg niet hoe ik ben thuisgekomen daarna. En dan, net als bij een menselijk overlijden, moet je dingen gaan regelen. Giana afscheid laten nemen van haar grote zus, zelf nog 1000 kusjes geven en veel huilen.
Begraven in de tuin, zodat ze dicht bij ons kan blijven? Met een hond van ruim 25 kilo wil dat niet zo makkelijk. En bovendien, in een stadstuintje is dat niet zo voor de hand liggend. Tóch hebben we het geprobeerd die dag, een gat te graven dat groot genoeg was. We hadden beiden het gevoel dat we íets moest doen. En graven, zwaar lichamelijk werk, was fijn op dat moment. Toch maar gekozen voor crematie. Mooi dat er dierencrematoria zijn die met veel respect en aandacht voor het dier, maar ook voor het baasje, het laatste afscheid van een dier verzorgen.
En dan, thuis. Leeg, stil en een groot gemis. Ook Giana miste Sierra, dat merkten we al snel. Ze was wat lusteloos, trok zich meer terug en leek weer stapjes terug te doen in de positieve ontwikkeling die was ingezet. Het gevoel groeide al snel dat er een andere hond moest komen, we hadden er de ruimte voor in ons huis en in ons hart. Náást het verdriet hadden we de overtuiging dat we een andere hond evenveel liefde konden geven als we Sierra gegeven hadden.
Zo kwam, tien dagen na het overlijden van Sierra, Crisje in ons leven. Het was soms lastig, ik durfde me maar moeilijk aan Crisje te hechten, had soms het gevoel mijn liefde voor Sierra te verraden door Crisje leuk te vinden. Tranen om Sierra waren er vaak, naast , en soms tegelijk, met plezier om Crisje. En nog, nu vier jaar later, is het verdriet er, als ik een foto van Sierra zie of iets anders dat ineens de herinnering naar boven haalt.
Sierra blijft echter altijd in ons hart, de mooie herinneringen van (maar) acht maanden met haar zijn erin getekend met een gouden pen.
Annemieke Kok