Het is al weer een aantal jaren geleden, in 2011 of 2012, dat ik besloot zelf een tuinbankje te gaan maken voor in de tuin. Op het bankje dat er op dat moment staat is het niet meer geheel zonder risico om er op te gaan zitten zonder fatale gevolgen. Ik ben al in diverse tuincentra en bouwmarkten wezen kijken, maar alle bankjes, die ik uitprobeer, hebben één probleem, ze zitten niet lekker en zeker niet voor mensen met rugklachten, zoals ik.
Na een, volgens mij leuk model te hebben ontworpen en gemaakt, zet ik hem in de tuin om hem een paar weken uit te proberen. Ook laat ik er andere mensen op zitten en vraag hun mening. Na enige verbetering wat betreft, hoogte van de rugleuning, de graden van de zithouding, en de breedte van het zitvlak staat er na een maand een perfect zittend bankje in de tuin. Nu ik de smaak te pakken heb maak ik direct nog twee bankjes, een voor bij het vakantiehuisje wat ik verhuur en een voor mijn kameraad, die over een maand zestig jaar gaat worden.
Op zijn verjaardag gaan we met het bankje achter op de pick-up truck naar zijn feestje en overhandig ik hem het bankje als cadeau, met de mededeling, er over een paar jaar, als we allebei met pensioen zijn, er samen op te kunnen gaan zitten en lekker te bomen over alle jaren dat we elkaar al kennen, ongeveer 50 jaar, en wat we allemaal hebben mogen meemaken in al die jaren. Helaas is het daar niet meer van gekomen, twee jaar later heeft hij ons, op eerste kerstdag nog wel, verlaten. Op het feestje van z’n zestigste verjaardag wordt door de andere gasten het bankje ook erg goed gewaardeerd en als we die avond naar huis rijden heb ik een opdracht voor het maken van drie bankjes en zelfs één om er een tafeltje bij te ontwikkelen.
Na deze eerste veelbelovende opdracht gaat het niet zoals ik helemaal in mijn hoofd heb, maar verkoop toch wel regelmatig een bankje. Ik maak ook een stoel van het zelfde model en ga over van de saaie white wash kleur en blanke lak naar vrolijke felle kleuren, groen, rood, blauw en ontwikkel er ook nog een swingend tafeltje bij, maar helaas, het blijft bij af en toe iets verkopen en de loop komt er niet in.
Tot de zomer van 2020, dan krijg ik, na al bij diverse tuincentra te hebben aangeklopt, de mogelijkheid bij een redelijk groot tuincentrum, een aantal bankjes en tafeltjes neer te zetten, in de showroom zullen we maar zeggen. De manager van het tuincentrum is zeer enthousiast over de bankjes, maar vooral over de vrolijke kleuren. Hij voorziet een grote toekomst voor het model.
We zetten op drie plekken in het tuincentrum een paar bankjes en tafeltjes neer en zelfs een bij de koffiehoek in de showtuin waar ontwerpen van tuinen met klanten worden besproken. We onderhandelen wat over de in en verkoopprijs, maken een contractje op en het feest kan beginnen.
Die nacht droom ik van aan en afrijdende vrachtwagens, die bij de laadperrons van de timmerfabriek, de tuinbankjes en tafeltjes op komen halen voor distributie door heel Europa, terwijl aan de achterzijde van de fabriek grote schepen met hout worden gelost voor de productie van de tuinmeubels. De volgende ochtend word ik badend in het zweet wakker. Na een aantal koppen sterke koffie en een stevig ontbijt van eieren en spek op toast met een potje witte bonen in tomatensaus erbij te hebben verorberd, ga ik direct flink aan de slag in mijn huidige schuur van vijfentwintig vierkante meter, om de vele aanvragen voor te zijn en maak, in een week tijd een stuk of tien bankjes en tafeltjes in alle kleuren op voorraad.
Aan het eind van week staat de schuur vol en aan het eind van het seizoen is daar nog geen verandering in gekomen, er is niet één bankje of tafeltje verkocht en zo gaat mijn gouden droom uit als een nachtkaars. Vorige week hoorde ik op de radio in een programma, dat er maar heel weinig mensen zijn die iets geregeld hebben voor hun oude dag. Daarmee doelend op zaken, zoals verzorging en thuishulp, een slaapkamer en een douche op de begane grond en of men begraven of gecremeerd wil worden, om het nog maar niet te hebben over, in welk café het afscheidsfeestje moet worden gehouden en allerlei andere zaken.
Nu geldt dat voor mij ook, hoewel ik me wel eens heb laten ontvallen dat ze geen saaie koffie met cake moeten serveren in de aula van een crematorium als ik er vandoor ga, maar dat ze naar een echt café gaan voor bier, wijn of drankje naar keuze met daarbij nootjes en bitterballen, maar één ding heb ik nu wel voor elkaar, ik bezit genoeg tuinbankjes om op mijn oude dag lekker in de tuin te bomen met vrienden en vriendinnen over verleden en heden.
Aad Lubbe