Al weer enige jaren, een kleine vijfentwintig inmiddels, woon en leef ik in Valthermond. Vanuit het om de hoek gelegen Tweede Exloërmond ben ik op het Noorderdiep terechtgekomen, ergens rond de eeuwwisseling. Vanaf zijn zesde jaar ben ik met mijn jongste zoon, ik heb er drie, bij de voetbalvereniging Valthermond betrokken geraakt. Twee van mijn jongens hebben ooit de voetbalschoenen aangetrokken, één heeft ze tot op de dag van vandaag ook aangehouden. Vanaf het eerste begin dat de jongens voetbalden heb ik mezelf tijdens wedstrijden onzichtbaar gemaakt achter een camera. Een prima manier om niet te verworden tot een te luidruchtig aanwezige ouder kan ik u verzekeren! Nu, twaalf jaar en twee paar voetbalschoenen per jaar verder, heb ik een indrukwekkend, al zeg ik het zelf, aantal foto’s gemaakt langs de lijnen van vrijwel alle voetbalverenigingen in Drenthe en daar buiten. Tegenwoordig, de jaartjes gaan tellen, doe ik dat vanaf een stoeltje achter het doel van de tegenstander.
De combinatie van twee hobby’s, voetbal en fotografie, heeft een aardig tijdsbeeld opgeleverd van het reilen en zeilen van de voetbalvereniging Valthermond en alle activiteiten die daar plaats vinden. Al doende een steeds bekender wordende, ik kan wel zeggen wereldberoemd binnen de omheining van de Meent, ietwat vreemde oude man met een camera. Meestal vergezeld van mijn hond, die misschien nog wel bekender is dan ikzelf, in ieder geval in het dorp. Liep zij vroeger altijd achter de fiets aan, tegenwoordig mag zij na een kilometer of vijftien naast de fiets graag in de bakfiets plaats nemen en eigenwijs haar territorium overzien. Samen toeren we op deze manier half Drenthe rond, vaak met het fototoestel in de aanslag en even zo vaak herkend.
Sinds een paar jaar, ik weet eigenlijk niet meer hoe het gekomen is, schrijf ik elke week, in het bij de leden thuisbezorgde voetbalblad van de vereniging, een redactioneel voorwoord. Da’s best pittig, zelfs al is dat misschien niet het meest vooraanstaande weekblad in Nederland. Toch moet er elke week weer opnieuw een A4’tje volgeschreven worden waarbij het natuurlijk de uitdaging is om elke keer iets te schrijven zonder dat je al te vaak in herhaling valt. Met enige regelmaat levert dit wekelijks hersenspinsel ook reacties op van lezers. Meestal positief, de grootste kritiek was tot nu toe dat ik wel eens ergens anders over mocht schrijven dan de prestaties van mijn eigen zoon die natuurlijk het grootste voetbaltalent binnen de vereniging is. Het is zijn vader die dit schrijft, u begrijpt dat…
Maar nu heb ik de wind van voren gehad. En nog wel van een niet-lid. Een mij onbekende inwoner van dit wonderschone dorp heeft kritiek op mijn schrijfsel in het kerstnummer van dit jaar. Een aanloopje van mij naar het huis aan huis bezorgen van het wekelijks voetbalblad en de eventuele problemen die de vrijwillige bezorgers tegen zouden kunnen komen schoot hem in het verkeerde keelgat. En wel zodanig dat hij het nodig achtte zijn kritiek te moeten spuien in het enige blad dat ook huis aan huis bezorgd wordt in Valthermond, ‘de Kiek’.
Zijn ingezonden stuk lezende in het blad waaraan ik nu ook al weer enige jaren verbonden ben als vormgever en opmaker realiseer ik mij ineens wat de reden moet zijn van het feit dat mijn onschuldig stukje in zijn verkeerde keelgat schoot. Het kan haast niet anders dan dat het door mij beschreven meisje dat elke week bij ons op het Noorderdiep haar zakgeld loopt te verdienen door reclamefolders rond te brengen zijn dochter is…..
Sorry Seine!
Kees Rustenhoven
PS: Eens kennismaken? Elke dinsdagavond draai ik een bardienstje in de voetbalkantine vanaf 18:30 uur tot 23:00 uur. De koffie staat klaar.