De decembermaand is, ondanks de feestdagen, vaak een kille, donkere bedoeling. Niet alleen door de feestdagen krijgt december nog een beetje kleur. Er is ook nog de top 2000. Gaat nog niet zolang mee als de kerstdagen, maar ‘t wordt langzamerhand een traditie. Denk wel dat de top 2000 het als traditie langer gaat volhouden dan onze vriend Sinterklaas.
Met het inleveren van de stemlijstjes begint dit verhaal. Met de stemlijstjes begon ook het gesprek met Nelleke en Gunhar. Beiden hadden het nummer ‘Love of my life’ van Queen in hun stemlijstje staan. Die keuze kon ik begrijpen, waarderen en volgen. Van het een kwam het ander. Van het begin van het gesprek tot de aanvaarding van een uitnodiging voor het ‘Valentijn in het Veen’ concert in de mooie d’Rentmeester.
Afgelopen februari was het zover, op Valentijnsdag. Nog wel mijn twijfels of ik er als verstokte vrijgezel wat te zoeken had. Gunhar’s argument was dat ook de liefde voor muziek een juiste reden was. Dus op naar de d’Rentmeester. En ik moet schrijven, ik heb genoten. Het was mooi. Het was een heel afwisselend concert. In liefdesliedjes zijn er ook nog genoeg variaties. Ook in de uitvoering genoeg variaties. Verwachte en onverwachte liefdesliedjes. Verleden tijd, tegenwoordige tijd, liedjes in het dialect, Frans, Italiaans. Gelukkig was er ook begeleiding, van een gitaar en piano. Beide werden bespeeld. ‘Love of my Life’ werd gespeeld, Freddie zou er tevreden over zijn.
Niet alleen het oor wilde wat, ook het oog. En Gunhar zag er verzorgd, netjes en vrolijk uit. Maar ‘t was toch geen concurrentie voor Nelleke. Het was een hele mooie avond, zeer terecht uitverkocht. De muziek was belangrijk, maar het publiek was meer dan een aanvulling op de avond. Volgens de heersende GroenLinks opvattingen was het zeker niet divers genoeg. Alleen maar witte, niet boze mensen. Maar als divers zulke plaatjes oplevert als de laatste tijd in de 2de kamer, dan maar wat minder diversiteit. Allemaal bekende mensen maar vreumd genog.
Het is ook een fantastische locatie. Erg uitnodigend en dan ook nog Valthermondjes bij elkaar. Beetje raar om het met een begrafenis te vergelijken. Maar in de pauze en aan het eind van de avond kreeg je wel een beetje die reüniesfeer die je ook wel bij begrafenissen treft. Veel mensen gesproken, ook met Gunhar. En elk mens heeft wel een verhaal als je wat interesse toont. Gesproken met Koert om drinken te bestellen. Tegen heel wat concertgangers ‘moi’ gezegd. Kwam nog een wereldreiziger tegen die in ons Valthermond beland is. Tegen een verhaal dat hij in het plat gronnings in Siberië een gesprek kon voeren kunnen mijn verhalen niet op. Wel een vermoeden hoe een Duitser in Siberië terecht is gekomen. Maar zo als aan alle dingen een einde komt, kwam ook aan deze avond een eind. Maar er is beloofd dat er een vervolg komt in 2025. Ik ben er weer!
Cliff