Heerlijk, twee weken vrij aan het begin van het jaar. En op bescheiden schaal kan ik wel zeggen dat de hoogte- en dieptepunten dicht bij elkaar lagen. Donderdagavond heerlijk lachen bij Theo Maassen en op vrijdagmorgen bij de tandarts in de stoel. Hoewel daarover ook zeker iets te zeggen en schrijven is, gaat dit stukkie meer over de donderdagavond.
Een avondje cultuur snuiven in de mooie stadsschouwburg in Groningen. Het startpunt voor deze mooie avond lag bij het eten. Ruime keuze in Groningen, maar we kwamen terecht bij een Japanner. “Wat de boer niet kent eet ie niet” vind ik normaal gesproken een heel verstandig en begrijpelijk standpunt. Maar bij een avondje uit hoort iets geks. Dus maar proberen. Wat we hebben genuttigd weet ik niet, maar het was lekker. Misschien dat rauwe bonen zoet smaken als je honger hebt. Maar het was goed eten, goed gezelschap, leuk gesprek, goede bediening, kortom een heel goed begin. En voor het eerst in mijn leven kon ik iets uitleggen v.w.b. het digitale tijdperk. Van bestellen per tablet hadden de Weerdingermondjes geen kaas gegeten. En de hoofdmoot en het belangrijkste moest nog komen.
In de mooie stadsschouwburg aangekomen viel de aangewezen stoel erg mee. Het was net geen loge. Maar ik had been- en armruimte. Dus een goed begin. En toen kwamen de grappen! Door een recensie van Jack d’Ancona waren mijn verwachtingen wat twijfelachtig. Jack had nogal wat vraagtekens bij het geheel geplaatst. Achteraf begrepen wij de recensie van Jack wel. Maar we waren het totaal niet eens met zijn gifpen. Maar Jack zat in de groep die nu eens echt in de slachtofferrol zat. De grappen en grollen gingen vooral over groepen die zichzelf als slachtoffer zien. Allemaal foute grappen op de Sylvana-meetlat. Grappen over vrouwen, oh oh dat kan toch niet meneer Maassen! Maar we hebben wel gelachen. Grappen over Moslims. Oh oh, u durft meneer Maassen. Maar het was wel lachen. Grappen over homo’s. Oh oh, Als Sylvana dat hoort. Dat vindt vast elke homo niet leuk meneer Maassen. Maar lachen is gezond en dat hebben we gedaan.
Die grap over de transgenders. Dat kan toch eigenlijk niet meneer Maassen! Als grap briljant. Als grap zeer creatief. Maar zoiets kunt u toch niet zeggen? Maar ik had wel buikpijn van het lachen. Het was een briljante tirade van de boze witte man. Zonder de hele inhoud nu te verraden, vatte Theo de hele show in één zin mooi samen. En daar komt ie…. “Het leven is een contactsport”. En heeeeeel gelukkig bleef ons de Joling en Gordon humor bespaard. Het was niet fijnzinnig wat de beste man op het podium beweerde. Maar het waren geen grappen waarvan je achterna dacht, die had ik ook kunnen verzinnen.
Cliff