Met de meeste rages loop ik hopeloos achter. Alleen met de walkman liep ik aardig voorop. En met de podcast heb ik het gevoel dat ik aardig in de kopgroep zit. Een podcast is een soort van radio-uitzending maar dan zonder reclame- en diskjockey flauwekul. Je hebt langzamerhand een podcast voor iedereen en over iedereen. Geen onderwerp is veilig voor de podcast.
Na een aantal maanden is het zoeken naar iets nieuws. Dus af en toe eens wat proberen, de horizon verbreden. Voetbal kijken, luisteren en oordelen blijft leuk. Zelf doen is niet meer aan de orde. Nu zijn er diverse podcasts over voetbal. Zo kwam ik te kijken bij de site ‘de Staantribune’, met daarin een serie over Argentinië en het Argentijns voetbal. Ik vind reizen heerlijk, maar dan wel vanuit de Doorsnee hier in Valthermond. Dus heb ik me maar een tijdje ondergedompeld in de belevenissen van de heren in voetbalstad Buenos Aires. Het is een echte mannenpodcast. Er wordt wat afgeklaagd. De reis, het eten, de hygiëne, onderling, vervoer, huisvesting, het weer, het voetbal, Argentinië. En ik kan de zin ook afsluiten met een enzovoort. Ondanks hun geklaag krijg je wel het gevoel dat ze het leuk hebben. Erg leuk zelfs!
Het Argentijns voetbal wel interessant gevonden door de verhalen uit het vorige millennium. De verhalen uit de glorietijd van Ajax en Feyenoord met de finalewedstrijden om de wereldcup zijn een mooi stukkie voetbalgeschiedenis. De heren zijn meer liefhebbers van de stadions. Verwacht geen ingewikkelde analyses. En het blijkt dat Buenos Aires echt een voetbalstad is. Beetje het Londen van Zuid-Amerika. Heel veel clubs met allemaal bakken van stadions. Nu is Buenos Aires ook wel ietsjes groter dan een gemiddelde stad. Het heeft met alles er om heen zo’n 15 miljoen inwoners. Dat red je niet met één voetbalclub.
Mooi aan de podcast is ook wel de verwondering van de vier gasten over het hele reilen en zeilen van de boel. De verwondering om de status van Diego Maradonna, die in Argentinië veel groter is dan die van Messi. Maradonna is trainer van een van de vele clubs in de Argentijnse hoofdstad. Overal in het land wordt hij bewonderd. Bij zijn team meer toejuichingen voor hem dan voor zijn voetbalteam. Gezeten op een troon naast de dug-out. Zowel bij de thuis- als uitclubs. Bij de tegenstanders lopen veel supporters rond met het nummer 10 van Diego.
Ook de Malvinas zijn een open zenuw in Argentinië. De Argentijnen hebben in hun geschiedenis maar één keer oorlog gevoerd…. tegen de Engelsen om de Falklands. Een eiland met wat schapen, inwoners en slecht weer. Dus een normaal mens zou denken “veel plezier er mee”. Maar de toenmalige regeringsleider Tatcher dacht er anders over. Ze zond vanuit het veilige Londen schepen richting de Falklands. En dan ook nog de heldenrol krijgen, het is een rare wereld. Helaas is mijn ruimte in de Kiek alweer op. Maar er valt nog veel te vertellen. Daarom de volgende maand een vervolg.
Cliff