In tegenstelling tot het Black Lives Matter geschreeuw, geklaag en slachtoffertje spelen volgt er hier een onschuldig kattenverhaal. Het zoveelste, geef ik toe. Waar het hart vol van is, stroomt de pen van over. Dat geldt ook voor dat Black lives Matters gedoe, maar hier volgt een onschuldig kattenverhaal. Black Cat Matters!
Op 17 april mijn grote vriend Bono moeten laten inslapen. Bono vervangen was de eerste maanden geen optie. Doedel, mijn andere kat, bleef alleen over. Doedel’s afkomst is 2de Exloërmond. Doedel deed zijn afkomst eer aan. Niet gemakkelijk om mee om te gaan. Niet in voor een redelijk gesprek. Na 15 jaar er wel aan gewend dat we niet meer dan een voedselverstrekker en voedselafnemer relatie hadden. Ik dacht “we klungelen mooi door tot aan het einde van Doedel zijn leven. Bono vervangen was nog niet aan de orde. En ook niet mogelijk.”
Maar op een mooie rustige zomerse zondagavond stond de dierenarts van ‘de Linten’ op de stoep. Ze kwam niet met lege handen. De dierenarts stond op de stoep met een kleine poes, zo zwart als Zwarte Piet ooit was. Maar dit is een onschuldig kattenverhaal. De kat was bij een mevrouw blijven hangen, verdwaald, of achter gelaten. En afgeleverd bij de dierenarts. Of ik daar belangstelling voor had. En dan sta je met het beestje in handen! Dan zeg je niet “ga weg met dat beest.” Ze was ongeveer twee maanden oud. Op mijn arm…. klein, weerloos, dapper, spinnend en slikte mijn neus. Dus kansloos!
Alles maar weer uit de kast gehaald om mijn nieuwe aanwinst het naar haar zin te maken. Ze was om op te vreten. Dat vond Doedel duidelijk niet. Die had geen zin in een polonaise op haar oude dag. Dat ging waarschijnlijk niet klikken. Ondertussen de poes ‘Adam’ genoemd. Adam bleef proberen een beetje leven in de brouwerij te krijgen. Maar Doedel werd er niet vrolijker van. Hoe op te lossen? Contactadvertentie geplaatst op Facebook. Aantrekkelijke poes zoekt kater. Genoeg katers reageerden. Vroeger gaf je jonge katten gewoon weg, maar dat is ook verleden tijd. Dus de portemonnee getrokken. Dus een katertje erbij. Een mooie zwart-witte. Dus een geschikte naam was niet zo moeilijk. Weinig mensen zo zwart-wit als Johan Derksen. Dus onze kater noemen we Johan.
Adam zag wel dat er met Johan meer te beleven was dan met Doedel. Beetje jaloezie kwam er wel bij mij mij om de hoek. Adam had alleen maar meer belangstelling voor Johan. De nieuwe situatie had ook voordelen. Adam en Johan kunnen het prima met elkaar vinden. Doedel kan weer rustig in zijn eentje zitten te chagrijnen. Ik kan tijden zitten genieten van het kattenkwaad. Er is weer leven in de brouwerij!
Cliff