Dit wordt geen vrolijk stukkie. Het onderwerp voor deze column wordt weer een keer Bono, mijn kat, Helaas wordt het ook waarschijnlijk de laatste column over mijn grote vriend. Want na bijna 16 jaar heb ik mijn grote vriend moeten laten inslapen. En dat zijn geen gemakkelijke dingen! Dat deed me meer verdriet dan bij heel wat familieleden. Wat kun je je hechten aan een huisdier.
Maar hij was ook veel meer dan een huisdier. Hij was mijn kameraad. Hij was mijn huisgenoot. Er was geen baas – knecht relatie. Het kon zo ook. Bono had een katwaardig bestaan. Dingen die ik niet aan Bono waardeerde deed hij niet. En andersom.
Bono zag het levenslicht in de Dikke Turfstraat, verhuisde zonder problemen mee naar de Rooilaan. Had het daar ook naar zijn zin. Daarna weer terug naar de Doorsnee. Ook zonder problemen. Maar even beginnen bij het begin van mijn Bono. Eigenlijk was het de bedoeling dat Bono na 8 weken bij zijn moeder zou vertrekken. Maar toen ik mijn dikke neus in het kattennest stak begon Bono mij direct de neus te likken. En toen was ik verkocht. En het eind van de verhuisplannen van poeslief. Al die tijd was hij aanwezig. Als ik thuiskwam was hij er. Als ‘s morgens de wekker ging kwam Bono naar boven om mij de eerste wasbeurt te geven. Als ik de trap afdaalde moesten er eerst kopjes worden gegeven. Geregeld lag er een muisje voor mij klaar. Even naast me zitten op de bank. Bedtijd en Bono liep even mee naar boven. Anderzijds was er ook een boel genegenheid. Altijd een ai over de bol.
Jarenlang ging alles ons gangetje. We konden het best met elkaar vinden. Gaandeweg zijn leven kon je wel merken dat hij ouder werd. Er kwamen wel wat problemen. Begin maart werden Bono zijn problemen zo groot dat de dierenarts moest worden ingeschakeld. Die trok een wel erg zorgelijk gezicht. Er was weinig hoop op de goede afloop. Toch nog een kuurtje geprobeerd. Weer een beetje hoop, want er waren betere momenten. Donderdagmiddag lag mijn makker nog even te zonnebaden. Maar dat was het laatste goede moment. Vrijdagmorgen keer de beste man met een blik van “het is mooi geweest”. Bij de dierenarts moet hij wel gevoeld hebben dat het niet de goede kant opging, gezien de emoties.
Het inslapen van Bono gaf een vreemd soort voldoening. Spinnend ging hij heen. Bijna 16 jaar. Ik kan Bono niets kwalijk nemen. Op deze problemen (ouderdomsproblemen) had ik bij zijn geboorte gehoopt. Bijna 16 jaar is een mooi leeftijd voor een kat. Maar als er een einde aan zijn leven komt lijken die 16 jaren maar een moment, een ogenblik. Als mijn tijd is gekomen dan toch even in de kattenhemel kijken hoe hij het maakt. Uit de reacties bleek wel dat Bono een bekende kat geworden was door Facebook. Meer dan 200 reacties op Facebook, kaarten en telefoontjes. Weet niet of ik zoveel reacties krijg.
Cliff