Afgelopen weekend was een ‘trip down memory lane’ voor Tim, onze jongste Galgo. In Chaam, helemaal bij Breda, had de stichting waardoor Tim uit Spanje is gered, een bijeenkomst georganiseerd voor alle geadopteerde honden uit het Spaanse asiel waarmee zij samenwerken. De twee beheerders van dit asiel kwamen voor deze gelegenheid naar Nederland.
Alle adoptanten vinden het natuurlijk heel leuk om een glimp te krijgen van het asielleven van de Spaanse honden waar wij zo veel van zijn gaan houden. En, we zijn allemaal heel benieuwd of Marie-Carmen en Mayte onze schatjes nog herkennen.
Tim was nog een puppy van zeven maanden toen hij vertrok uit Spanje om bij ons in opvang te komen. Hij is geboren in de shelter, zijn moeder is zwanger gevonden. De mama van Tim heeft vier pups gekregen, drie meisjes en één jongetje. Een meisje heeft het helaas niet overleefd, een zusje en de mama zijn geadopteerd door familie in Spanje, een zusje (Valeria) is geadopteerd door Marie-Carmen zelf. En Tim is dus naar Nederland gekomen. Omdat hij zo’n donkere vacht heeft, was de kans dat hij in Spanje geadopteerd zou worden klein én hij is wat verlegen van aard waardoor hij het in het asiel, met soms wel honderd andere honden, niet zo fijn had.
Tim kwam bij ons om gesocialiseerd te worden ,te wennen aan het leven in een huis. Daarna zou hij ter adoptie komen. Na een maand of twee was hij zover, goed gewend aan het Nederlandse leven, klaar voor een gouden mandje. Een heel leuk gezin met twee jonge kinderen en nog een ander buitenlands hondje, had interesse in hem. Zij kwamen kennismaken en werden (natuurlijk) meteen verliefd op hem.
Toen zij hem kwamen ophalen en hij achterin de auto met hen wegreed, stonden de tranen in onze ogen. Wat waren we gek op Tim geworden in die maanden dat hij bij ons was, en wat zouden we hem gaan missen! Maar, hij had een liefdevol thuis gevonden, dachten we…
Na een week of drie kregen we signalen van het nieuwe gezin van Tim dat het niet zo goed ging daar. Tim blafte veel, deed lelijk (agressief noemden zij het zelfs) naar de kinderen en kon niet tot rust komen. De match was dus niet zó goed als wij dachten. Dat gaf ons veel zorgen, want wij misten hem erg en hadden hem laten gaan in de gedachte dat hij heel gelukkig zou worden in zijn nieuwe thuis.
Na vijf weken nam de stichting contact met ons op, het ging écht niet meer met Tim in het gezin en hij moest daar zo snel mogelijk weg. Wij hoefden niet lang na te denken; hij kon terug naar ons en wel voorgoed!
Tim werd terug gebracht, rende een rondje door de tuin en liep achter elkaar naar zijn vaste slaapplek in onze slaapkamer. Hij was thuis! Blijkbaar had hij zelf besloten dat hij bij ons hoorde, want van agressief of ander probleemgedrag hebben wij nooit iets gemerkt
Inmiddels is Tim bijna drie jaar en we kunnen ons geen leven meer zonder hem voorstellen; hij is de lolbroek, de eeuwige kleuter en de gangmaker in de roedel.
Marie-Carmen en Mayte herkenden hem in eerste instantie niet, maar toen ze eenmaal wisten dat het Tim was, kwamen de herinneringen weer terug. En, terwijl Tim vaak wat gereserveerd is naar vreemden, liet hij zich door hen gewillig knuffelen en kussen. Misschien riep hun geur en stem toch iets bij hem op van vroeger? Jammer dat hij niet kan vertellen wat hij dacht of voelde, dát is iets wat wij wel vaker zouden willen weten!
Annemieke Kok