Een collega van Rob, Pina, is Kaapverdiaan en woont daar ook. Het afgelopen jaar is hij bezig geweest met het bouwen van een huis in de stad Praia en inmiddels is het huis zover af dat hij gasten kan ontvangen. Hij nodigt ons uit om bij hem te komen logeren!
Als we aankomen op Schiphol blijkt dat mijn paspoort niet lang genoeg meer geldig is…! Het moet nog 6 maanden geldig zijn na de vertrekdatum uit Kaapverdië! We kunnen een noodpaspoort laten maken bij de Marechaussee. “Voor een noodpaspoort moet u een dringende reden hebben om naar Kaapverdië te gaan” zegt de jongeman achter de balie. Hij komt vriendelijk over en heeft een twinkel in zijn ogen terwijl hij dit zegt. “Het is al heel lang geleden dat ik op vakantie ben geweest” zeg ik. “Hoe lang geleden en waarom ben je zolang niet op vakantie geweest?” vraagt hij. “Al wel zo’n 12 jaar, omdat ik hard gewerkt heb!” vertel ik hem. “Dat lijkt mij zeker een dringende reden!” zegt hij met een glimlach om zijn mond. Gelukkig verloopt het maken van het noodpaspoort vlot en zijn we net op tijd terug bij de balie om onze koffers af te geven.
Het is een mooie vlucht. Eerst naar Lissabon, dan naar Praia. Het weer is goed. Rond 1.00 uur komen we aan op Praia. Pina staat ons op te wachten. Het is meteen wel duidelijk dat we in een totaal andere wereld zijn aanbeland: zwarte mensen, een taal die wij niet spreken en alles ziet er minder lux uit dan wij gewend zijn, maar het meest opvallende is wel: onze jassen hoeven niet aan! De temperatuur is echt heerlijk, ook om 1.00 uur ’s nachts!
Het huis van Pina is nog niet helemaal af. Je ziet dat veel hier. Huizen gebouwd met donkergrijze betonblokken nog zonder ramen er in, waar dan al wel mensen in wonen. Het heeft een dik jaar niet meer geregend, dus ramen en een dak zijn niet zo nodig…! Ook bij Pina is er in zijn keuken een deel waar nog geen dak op zit, je kijkt zo naar de blauwe hemel. Er zit wel een ijzeren rek op, zodat inbrekers niet naar binnen kunnen. De wat betere huizen hebben allemaal een hek en camera’s. Sommige hebben zelfs een bewaker. Pina heeft mensen op de eerste verdieping wonen die in ruil voor de woonruimte zijn huis bewaken als hij er niet is. Pina legt uit in welke buurt we niet moeten komen en zegt dat we in het donker absoluut niet lopend naar buiten moeten gaan: “Allemaal bandieten hier!” Tja, de contrasten zijn groot, dat is wel duidelijk.
De volgende dag gaan we naar een mooi strandje op slechts 15 minuten lopen van Pina’s huis. Er liggen leuke gekleurde vissersbootjes op het strand. We verkennen de buurt een beetje en genieten van de heerlijke temperatuur. De dag daarna rijdt Pina ons over het eiland. In Praia ben je echt wel in de stad, maar als we zo rond rijden zie je goed hoe dor het land is. We drinken wat bij een lux hotel. Het toilet is ooit mooi geweest, maar nu zit er een flinke barst in een grote spiegel bij de wasbakken, de wc rol houder ontbreekt, de deur kan niet op slot. We komen door kleine dorpjes. Geregeld zien we vrouwen met jerrycans op hun hoofd om water te halen. Mannen zitten veelal bij hun huis en lijken de hele dag niets te doen. Koeien en geiten lopen los en proberen hun kostje bij elkaar te scharrelen. Toch zien ze er goed uit. De koeien met hoorns en lang niet zo uitgemolken als de koeien in Nederland. Overal waar mensen zijn, zijn er ook zwerfhonden. Ook zij zien er tot mijn verbazing goed uit. Ze liggen languit op straat te slapen en iedereen gaat er rustig omheen. Her en der staan er ‘huizen’ van wat schotten met een zeildoek er over. De was wordt gedaan in een teil met een wasbord. Vrouwen lopen met grote bakken op hun hoofd met verkoopwaar erin. Jeetje… wat een andere wereld! Ondertussen speelt de radio toepasselijk:
Oh think twice, it’s another day for
You and me in paradise
Oh think twice, it’s just another day for you,
You and me in paradise
Florien