Langzaam

Het was deze periode bitter koud geweest, zelfs tot aan het begin van de lente. Wel dagen met mooie blauwe lucht en volop zon, maar een snijdende wind. De Russische beer, werd het genoemd. We bleven dus wat naar binnen gekeerd terwijl de gedachten en verlangens al naar buiten waren. Binnenkort zou het Pasen zijn. Dat is hier altijd nogal groots. Met alle binnen- en buitenlandse kinderen en kleinkinderen die overal en nergens in het huis een plek krijgen. Drie campingbedjes, een ledikant en een eenpersoonsbed voor de kleintjes. Alle ouders een eigen kamer, dat is er gelukkig. En in elke slaapkamer 1 kind erbij. Gelukkig kunnen de kinderstoelen weg; ze zitten nu met z’n allen aan een lage tafel met kleine stoeltjes. Het huis vol met speelhoekjes. Ik hoop op prachtig weer, we hebben genoeg warme paasdagen helemaal in de tuin doorgebracht. Maar ook wel in de sneeuw. De verwachtingen spreken mijn hoop tegen. Niet barbecueën dus, maar wat gaan we dan eten? Het gaat om meerdere dagen en dat is, naast 300 kilo boodschappen, een hele planning wil je nog een beetje origineel uit de hoek komen.

Toen begaf de oven het. Het onderste warmte-element lag in gruis op de bodem. Tegelijkertijd viel mijn oog op een hele mooie, nee echt héle mooie slowcooker. In Amerika al heel lang een vast attribuut in de keuken en hier begint het langzaam door te dringen. Langzaam, daar gaat het over. In de keuken van mijn oma, in de Javastraat van Amsterdam, stond op een hoek van het aanrecht een petroleumstel. Daarop een grote pan, met groentesoep of stoofvlees. Of met stoofaal, van de visboer op het Javaplein. Ik griezel nu bij de gedachte maar toen was dat heel normaal. Nou ja, dat vinden wij niet raar, dat vinden wij gewoon heel bijzonder (met dank aan juf Ank). Uren pruttelen op dat stelletje. Langzaam, langzaam werd het gaar. In de jaren daarna werd snelheid steeds belangrijker. We hebben ongelooflijke haast (met dank aan Herman van Veen). Het koken moest zo snel mogelijk, en daarmee werd de magnetron geboren, de hapklare brokken van kant-en-klaar, de zakjes en de pakjes.

Maar nu wordt dat ook weer anders. Gezond is belangrijk. Puur. Ambachtelijk. Vers, biologisch, verantwoord, beter leven voor mens en dier. Daar word ik blij van. Ik was al niet van de pakjes en zakjes, en heb de tijd genomen om te koken. Heb ik heel veel plezier in. Weg van de snelweg dus en terug naar langzaam en smaakvol. En de slowcooker past daar, als moderne versie van het petroleumstelletje, heel goed in. Gelukkig ben ik jarig in april en onder het motto: de toekomst is nu, heb ik me een pracht van een slowcooker cadeau laten doen. Een Crockpot is het, een beauty, en ze staat te pronken in de bijkeuken. Ik noem haar Miss CP.

En daarin ben ik nu veel gerechten vast voor Pasen aan ’t maken. Het is een feestje. Alles in de pot, timer instellen en enige uren later is het iets moois geworden. Ondertussen is de oven ook weer gemaakt; het komt helemaal goed met Pasen. Niet voor Pasen, maar gewoon voor nu heb ik vandaag goulash gemaakt.

Toen de kinderen nog klein waren, zo’n 150 jaar geleden, stond er eens in de zoveel tijd goulash op het menu. Van varkensvlees. Varkensvlees? Jawel. Waarom weet ik niet, maar dat leek me toen heel goed passen bij de smaken. Dat aten we dan met rijst en doperwtjes. In de loop der tijd verandert de mens en ook het kookrepertoire. Sommige dingen blijven. Voor mij is dat de Indonesische keuken, vanwege mijn wortels. Andere dingen verdwijnen. Zo ook de goulash. Ik denk dat ik het een beetje simpel en saai vond.

Maar nu, met de komst van Miss CP, is de goulash ineens weer in het hoofd gekomen. Want het stooft zo lekker hè. Ging ik eens googelen en presto, geloof het of niet, daar kom ik een recept tegen van Jamie Oliver. Op tour in de buurt van Hongarije leerde hij daar een echte goulash maken. Van varkensvlees!

Diverse recepten gelezen, ook die van Jamie natuurlijk, en ik wist mijn eigen recept nog en op basis van dat alles heb ik iets bedacht dat niet zo jaren ’80 is en meer in het nu. Complexere smaken, vooral.

Daar gaan we dan:

750 gram varkensvlees, niet te mager, in blokjes. Ik had een soort van varkenslapjes waar nog wat vet in geaderd zit. Bestrooien met zout, peper en gemalen karwijzaad. Dit laatste ongeveer 2 theelepels. Niet in huis? Jintan (djinten), gemalen komijnzaad, is een mooie vervanging.

2 rode uien, gesnipperd met 3 tenen knoflook aanfruiten.

Als het een beetje leuk wordt met die uien, dan het vlees erin aanbakken.

2 rode puntpaprika’s in blokjes erbij en 1 rode lombok (peper) met zaadjes of niet, of helemaal maar niet als je er niet van houdt. Nog even aanbakken.

6 eetlepels bloem meebakken en 1 blikje tomatenpuree. Als de bloem is opgenomen, het vuur uit en de binnenpan in de slowcooker plaatsen.

1 eetlepel gewoon paprikapoeder en 1 eetlepel gerookt paprikapoeder erover strooien.

1 blikje tomaten in blokjes erover met dezelfde hoeveelheid water en 2 bouillonblokjes (maakt niet zo uit welke soort).

2 eetlepels rode balsamico azijn erbij en 2 eetlepels bruine suiker ( ik heb kokosbloesemsuiker gebruikt).

1 bakje champignons in dikke plakken er bovenop.

Deksel erop, 5 uur op LOW.

Deksel eraf, doorroeren, proeven of je nog iets mist.

400 gram wokgroente naar keuze erdoor roeren (ik had Italiaanse met veel prei en kastanjechampignons).

1 bekertje crème fraîche erdoor roeren.

1 uur op HIGH zonder deksel.

Wij aten het met rijst en de doperwten had ik niet, maar heb ze ook niet heel erg gemist. En het is echt heerlijk! Heb je nog geen slowcooker? Gewoon in een braadpan en na aanbraden op het kleinste pitje langzaam, langzaam stoven. Wel af en toe roeren, na 2-3 uur zal het wel klaar zijn.

En dan lekker langzaam opeten.

Mirella