Als ik terugdenk aan een van de vele dingen die het leven kleur geeft, denk ik zeker ook aan de Noorderrondrit. Even uitleggen aan de jeugd dat de Noorderrondrit een schaatstocht is die wordt verreden in de kop van de provincie Groningen. Schaatsen is iets wat men op bevroren vaarten en sloten deed in een niet zo ver verleden. De Noorderrondrit is dan een van de vele toertochten die er worden georganiseerd. Men start op een plaats en eindigt daar ook weer. Op zich vrij nutteloos. Maar de inspanning, de prestatie en het plezier maken het nutteloze erg aangenaam.
Heb altijd een boel heimwee gehad naar de Noorderrondrit. Maar gezien de laatste winters en de voorspellingen voor de komende jaren is de kans op een nieuwe tocht niet overdreven groot. De heimwee moet op een andere manier worden ingevuld. Gelukkig ga ik met sommige oud-collega’s behoorlijk vriendschappelijk om. Dus leek me dit (de Noorderrondrit) een welkome invulling van een dagje uit en mijn heimwee. De betreffende collega was/is Jeroen Adam. Jeroen is beetje moeilijk om te omschrijven. Maar zoek Jeroen op op Facebook en je krijgt een duidelijk beeld van Jeroen. Wij zitten zeker niet op een lijn. Sterker nog we zitten zelden op dezelfde golflengte.
Jeroen vindt bomen maar een hinderlijke afwisseling met het asfalt. Terwijl ik toch zeker het nut er van inzie. Ik vind een koe in de wei een mooi gezicht. Jeroen ziet ze liever gemarineerd op een bord. Ik vind een auto nuttig maar na twee minuten zoek ik wel naar een onderwerp voor het gesprek. Jeroen maakt er een uitzending van ‘de heilige Koe’ van. Maar goed, met duidelijke afspraken kan er best een leuke dag ontstaan. Dus samen met Jeroen naar het mooie Groninger land. Het was ook wel mooi om te zien dat er van het karakteristiek landschap nog behoorlijk wat is overgebleven. Ondanks alle moeite die de N.A.M. doet.
Maar wat is het mooi!!! De ruimte, het uitzicht, de rust. Het smoort alle drukte, zoals Daniel Lohues al op een hele mooie manier zei. Dit Groninger land verdient heel wat meer waardering dan dat het krijgt van de rest van de gemiddelde Nederlander. Maar laat het maar mooi zo. Langs de Lopstertoren, naar Uithuizermeeden. Even een uitstapje naar Denemarken (een gehucht dat zo ineens opduikt), naar Warffum. Natuurlijk de innerlijke mens niet vergeten. Even gezellig eten in Winsum. Na het adem halen is eten is prioriteit nummer twee bij Jeroen. Er is zeker minder variatie in het Groninger landschap dan in de grote stad. Langzamerhand ben ik op een leeftijd dat het mij niet saai genoeg kan zijn. En dan saai in de goede betekenis.
Cliff